پژوهشگران دانشگاه شنزن چین در پژوهشهای خود به بررسی تاثیر هورمون اکسیتوسین (هورمون عشق) بر همکاری اجتماعی و ادراک مسئولیتپذیری پرداختند.
روش:
در این پژوهش آزمایشی، ۷۵ دانشجوی ۱۷ تا ۲۷ سال با میانگین سنی ۲۵ سال شرکت نمودند. پرسشنامههای عواطف مثبت و منفی (PANAS)، اضطراب حالت-صفت (STAI)، افسردگی بک (BDI)، جهتگیری زندگی (LOT-R)، و گرایش شخصیت همکارانه و رقابتی (CCPS) از شرکت کنندگاه دریافت شد. زمان واکنش شرکت کنندگان نیز طی فرآیند ثبت شد. اکسیتوسین استنشاقی در فرآیند آزمایشی به شرکت کنندگان داده شد.
نتایج:
- اکسیتوسین (هورمون عشق) منجر به تغییر نگرش و طرز قضاوت افراد میشود.
- استنشاق اکسیتوسین منجر به افزایش حساسیت به پاداش در اسناد مسئولیت میشود.
- اکسیتوسین (هورمون عشق) منجر به کاهش گرایش افراد به اختصاص پاداش مالی بر اساس عملکرد خواهد شد.
- میزان پاداش، بشکلی مستقل از میزان اکسیتوسین، منجر به تغییر قضاوت در مورد مسئولیت و اختصاص پاداش مالی خواهد شد.
- اکسیتوسین، منجر به افزایش احساس عادلانه بودن تقسیم پاداشها در فعالیتهای اجتماعی میشود.
راهبردهای کاربردی:
- میزان کنشها و رفتارهای سودمند اجتماعی رابطه مستقیم با سطح اکسیتوسین (هورمون عشق) در بدن افراد دارد. بنابراین، منابع افزایش اکسیتوسین برای افزایش مشارکت اجتماعی لازمند.
- یکی از سادهترین و مهمترین کنشهای افزایش اکسیتوسین، محبت کردن به دیگران است (حتی لبخند زدن و گفتن جملات دلگرمکننده).
- اکسیتوسین به میزان زیادی حساسیت افراد به بیعدالتی و ولع افراد برای مادیات و پول را کاهش میدهد، بنابراین در جوامعی که رقابتهای مالی و شکاف اجتماعی ادارکی اعضای جامعه زیاد است، میزان محبت و سطح اکسیتوسین پایین است.
- منبع بسیار مهم دیگر اکسیتوسین موجودات نوزاد (اعم از نوزادان انسان، نوزادان حیوانات، و گیاهان نورس) هستند. در آغوش گرفتن نوزادان، پرورش گیاهان و گلها به میزان زیادی سطح اکسیتوسین دریافتی را بالا میبرند و رفتارهای سودمند اجتماعی را افزایش خواهند داد.
Oxytocin modulates responsibility attribution and hypothetical Resource allocation during cooperation
Abstract
Reasonable responsibility attribution and resource allocation in intragroup contexts benefit the evolution of group cooperation. Oxytocin (OT) has been shown to promote prosocial behavior; however, it remains unclear whether OT affects responsibility attribution and hypothetical resource allocation.
In the present study, participants were intranasally administered OT or placebo (PLC) before a response task with a partner. The participant could win a certain amount of money depending on the group’s performance, which was determined by the faster player. The contribution was manipulated to be similar in the first phase, while the participants could individually contribute more in the second phase.
Our results show that both groups attributed more credit to the player who performed better in a trial. Moreover, reward magnitude only enhanced effort-based attribution in the OT group. Although both groups proposed to distribute money based on individual efforts, the PLC group increased their effort-based allocation when they contributed more, regardless of the fact that the money was eventually equally distributed.
Our study demonstrates that OT modulates responsibility attribution and hypothetical resource allocation in different manners, suggesting that OT has different effects on a participant’s perception of individual contribution and fairness when allocating a reward during social cooperation in a real effort task.
Keywords
Interpersonal cooperation, Oxytocin, Prosocial behavior, Resource allocation, Responsibility attribution
لینک منبع پیشنهادی برای مطالعه بیشتر (further reading)