بلوغ و استعدادیابی ورزشی در تیم ورزشی نوجوانان

پژوهشگران دانشگاه سیدنی، و دانشگاه کاتولیک استرالیا،  در یک پژوهش مروری مشترک به بررسی روابط بین بلوغ و استعدادیابی ورزشی حسب پیش‌بین‌های آزمون‌های فیزیولوژیک پرداختند.

روش:

در این پژوهش مروری، مقالات مقایسه‌ای، طولی، مروری که به زبان انگلیسی بودند از پایگاه‌های داده Medline، SportDiscus، Web of Science، و Human Kinetics گردآوری شدند. کلیدواژگان پژوهش شامل استعداد، شناسایی، نخبه، نابغه، پیشرفت، برتری، موفقیت، نوجوانان، نواجوانی، و کودک و نوجوان به همراه کلمه ورزش بعنوان پیشوند تمامی آنها بودند.

نتایج:

الف)

1. بلوغ و استعدادیابی ورزشی حالتی در هم تنیده دارند، به این خاطر که بیشتر روندهای استعدادیابی ورزشی در بازه نوجوانای همزمان با بلوغ رخ می‌دهند.
2. نوجوانی دوره تغییرات پویای جسمانی، روانی، جنسی و اجتماعی است و شروع آن با بلوغ است؛ نشانه اصلی بلوغ رشد صفات ثانوی جنسی و تسریع رشد سایز و ابعاد بدنی است.
3. با توجه به تغییرات حداقل ۲۰ درصدی قد حین بلوغ، نمی‌توان قد راب عنوان شاخص مناسبی برای استعدادیابی ورزشی به شمار آورد، بخصوص که همه افراد در یک سن بالغ نشده و برخی بلوغ دیررس و برخی بلوغ زودرس دارند (بازه ۱۳ تا ۱۸ سالگی). تاکنون هیچ روش مستند و قابل اعتمادی برای پیش‌بینی قد وجود ندارند.
4. انسان‌ها ۴۰ درصد وزن بزرگسالی خود را در دوره بلوغ کسب می‌کنند و به دلیل بلوغ دیررس یا زودرس، نمی‌توان رابطه مطلوبی بین وزن فرد حین سنجش استعدادیابی در نوجوانی و عملکرد وی در بزرگسالی به دست آورد.
5. رشد عضلانی تحت تاثیر بلوغ است و اگر فردی بلوغ زودرس داشته باشد عضلات حجیم‌تر و در نتیجه توان عضلانی و استقامتی بیشتر در نوجوانی خواهد داشت. رابطه بلوغ و استعدادیابی ورزشی در این حوزه دوگانه است: فردی که بلوغ زودرس دارد در تیم‌های نوجوانان می‌تواند بعنوان نخبه ورزشی عمل کند، اما این مزیت رقابتی او در بزرگسالی بعد از ۲۰ سالگی با افرادی که بلوغ دیررس دارند، دیگر تفاوتی نخواهد داشت.

ب)

1. چربی زیرپوستی در دوره کودکی در مردان همانند زنان افزایش خواهد یافت. اما در دوره بلوغ بین ۱۴ تا ۱۶ سالگی افزایش یافته و هرچه میزان چربی زیرپوستی کمتر شود، قد فرد بلندتر خواهد شد. چربی زیرپوستی را براحتی می‌توان با تمرینات ورزشی، رژیم غذایی و تنظیم سیکل خواب و بیداری تنظیم نمود و از این طریق بر قد فرد تاثیر گذاشت. بنابراین، شاخص فیزیولوژیک قابل اتکایی برای ارتباط بلوغ و استعدادیابی ورزشی نیست.
2. ظرفیت هوازی از ۸ تا ۱۶ سالگی افزایش می یابد و بیشترین میزان این افزایش در سنین ۱۱ تا ۱۵ سالگی است. این افزایش رابطه مستقیمی با افزایش وزن و قد فرد دارد. افزایش ظرفیت تنفسی تابع توده عضلانی بدون چربی (FFM)، رشد جسمانی و ظرفیت کارکردی دستگاه قلبی-عروقی، و افزایش ظرفیت هموگلوبین است. شاخص VO₂ max نسبتاً ثابت بوده و بنابراین از آن می‌توان به عنوان عاملی مطلوب در پیش‌بینی عملکرد ورزشی آتی و استعدادیابی ورزشی استفاده نمود.
3. قدرت غیرهوازی بطور ثابت افزایش یافته و در ۱۴ تا ۱۵ سالگی به اوج خود می‌رسد. توان غیرهوازی تابع ابعاد بدنی ورزشکار شامل قد، طول پا، وزن، حجم پ، و حجم کلی توده عضلانی است. بنابراین، آموزش، تمرینات و تغذیه بیش از بلوغ بر آن تاثیر دارند و نمی‌توان رابطه‌ای مطلوب و پایدار بین توان غیرهوازی بلوغ و استعدادیابی ورزشی برقرار نمود.
4. قدرت عضلانی بطور کلی تحت تاثیر عواملی چون تستوسترون سرمی خون، و سایز بدن بوده و براحتی با تمرینات مناسب قابل دستکاری است و به همین دلیل شاخص مناسبی برای استعداد ورزشی در بزرگسالی نیست.

پ)

1. مهارت‌های حرکتی در دوره بلوغ و استعدادیابی ورزشی هم حوزه بسیار مبهمی هستند، زیرا تمامی مهارت‌های قابل یادگیری هستند و برای هر فرد به ازای تمرینات مناسب و با شدت و بسامد کافی برای وی، می‌توان در مهارت‌های حرکتی تغییرات مطلوبی پدید آورد. به همین دلیل نمی‌توان به سادگی مشخص کرد که کسی بطور بالقوه استعدادی ورزشی دارد و یا بر اثر تمرین به آن رسیده است. نکته دیگر اینکه نمی‌توان به سادگی مشخص کرد فرد چند درصد از مهارت‌های خود را بالفعل کرده است و چه میزان انکان پیشرفت بعدی وی وجود دارد.
2. شیوه‌های مناسب بررسی مهارت‌های حرکتی، بویژه در ورزش‌های تیمی، برگزاری مسابقات آزمایشی و مشاهده عملکرد است.
3. آزمون‌های چابکی بدلیل مشکلات فنی اجرایی و نیز خستگی ذهنی ورزشکار که ناشی از یادگیری پیچیدگی آنهاست، ارزش پیش‌بینی علمی ندارند.
4. آزمون‌های ژنتیک در شناسایی استعدادهای ورزشی تا زمان حاضر به هیچ‌وجه درست و اصولی نبوده و صرفاً در حد تبلیغات و بازاریابی فروش هستند.

راهبردهای کارکردی:

الف)

• بهترین راه برای حفظ روابط بلوغ و استعدادیابی ورزشی، ارزیابی‌های فیزولوژیک بخصوص زودرسی، به موقع بودن، و یا دیررسی بلوغ در ورزشکاران نوجوان و سنجش افراد در گروه‌های همتای خویش است.
• نکته بسیار مهم این است که نمی‌توان برای همه ورزش‌ها از روش غربالگری استعدادیابی ورزشی یکسانی استفاده نمود، بنابراین طیف وسیعی از آزمون‌ها برای شناسایی استعدادهای فرد در حوزه های مختلف لازمند. این امر نیازمند صرف وقت و اجرای استعدادیابی طی چند روز است تا ورزشکاران دچار خستگی جسمانی و روانی ناشی از تعدد آزمونها و یادگیری فرآیندهای پیچیده آنها نشوند.
• در بین آزمون‌های دوره بلوغ و استعدادیابی ورزشی برای ورزش‌های گروهی، انواع تست‌های پرش، دو سرعت، دو ۴۰۰ متر، و آزمون وینگیت بعنوان موارد غیرهوازی نتایج قابل اعتمادی دارند.

ب)

• علی رغم محدودیت‌های موجود برای آزمون‌های استعدادیابی ورزشی، در گروه‌های بزرگ جمعیتی و در نبود بودجه کافی برای آزمایشات پزشکی، آزمون‌های میدانی تا حدود ۷۰ درصد برای پیش‌بینی نخبگان ورزشی قابلیت اعتماد دارند.
• لازم است توجه شود که مهارت‌ها، آزمون‌ها و حتی منحنی رشد جسمانی، روانی، و فیزولوژیک زنان و مردان بطور کلی باهم متفاوتند. به همین دلیل، نیم‌رخ‌ها و شیوه‌های غربالگری استعدادهای ورزشی در مردان و زنان باید کاملاً متفاوت و حسب جنس طراحی شوند.
• همیشه لازم است پس از غربالگری اولیه استعدادهای ورزشی، با آزمایش‌های جامع زیستی، روانی، فیزیولوژیک و رزشی مجدداً میزان پتانسیل آنها برای رشد استعدادهای ورزشی را بررسی نمود.
• همچنین، لازم است افرآیند استعدادیابی ورزشی، در جمعیت‌های کلی بطور منظم و در سنین بالاتر نیز ادامه یابند، تا مواردی که در غربالگری‌های قبلی و یا در سنین پایین‌تر به دلایل فنی و یا تاخیر بلوغ جا مانده‌اند، شناسایی شوند.

Predictability of physiological testing and the role of maturation in talent identification for adolescent team sports

Summary

Entrepreneurial marketing of sport increases demands on sport development officers to identify talented individuals for specialist development at the youngest possible age. Talent identification results in the streamlining of resources to produce optimal returns from a sports investment.

However, the process of talent identification for team sports is complex and success prediction is imperfect. The aim of this review is to describe existing practices in physiological tests used for talent identification in team sports and discuss the impact of maturity-related differences on the long term outcomes particularly for male participants.

Maturation is a major confounding variable in talent identification during adolescence. A myriad of hormonal changes during puberty results in physical and physiological characteristics important for sporting performance.

Significant changes during puberty make the prediction of adult performance difficult from adolescent data. Furthermore, for talent identification programs to succeed, valid and reliable testing procedures must be accepted and implemented in a range of performance-related categories.

Limited success in scientifically based talent identification is evident in a range of team sports. Genetic advances challenge the ethics of talent identification in adolescent sport. However, the environment remains a significant component of success prediction in sport. Considerations for supporting talented young male athletes are discussed.

Keywords:

Adolescent, Talent identification, Team sport

لینک منبع پیشنهادی برای مطالعه بیشتر (further reading)

Predictability of physiological testing and the role of maturation in talent identification for adolescent team sports

Entrepreneurial marketing of sport increases demands on sport development officers
to identify talented individuals for specialist development at the youngest possible
age. Talent identification results in the streamlining of resources to produce optimal
returns from a sports investment. However, th…