پژوهشگران دانشگاه متروپولیتن منچستر، دانشگاه چستر، و دانشگاه لیورپول در یک پژوهشی مروری مشترک به بررسی ابعاد و جنبه‌های اجتماعی خطاهای بالینی در حوزه‌های درمانی در ایالات متحده امریکا و انگلستان پرداختند.
اهم یافته‌های این نوشتار به شرح زیرند:
- در نظام‌های پزشکی ایالات متحده امریکا و انگلستان تعریف دقیق و مشخصی از جنبه‌های اجتماعی خطاهای بالینی وجود ندارد؛ عدول از خط پایه عملکرد درست (در صورت وجود چنین چیزی)، تغییر مداوم خط پایه در هر درمان، و اختلاف در قضاوت بالینی بین متخصصان آن حوزه همواره کار تعریف درست خطای بالینی را دشوار می‌سازند.
- حوزه‌های درمانی و مراقبت سلامت در تصویر عمومی از موفقیت دایمی آنها در همه عرصه‌‌ها به دام افتاده‌اند؛ همه انتظار دارند تمامی اقدامات درمانی با موفقیت ۱۰۰% همراه باشند.
- بیشترین میزان شکایت بابت خطای بالینی در ایالات متحده امریکا و انگلستان، از جراحان و افراد شاغل در حوزه زنان و زایمان و کمترین میزان شکایت بابت خطای بالینی، از متخصصان حوزه‌های پیشگیری اولیه است.
- از پزشکان زن کمتر بابت خطای بالینی شکایت می‌شود، مگر آنکه آن خطا بسیار بزرگ باشد، اما در عوض در دادگاه‌ها پزشکان زن بیش از پزشکان مرد مقصر شناخته می‌شوند.
- بیشتر افرادی که از کادر درمانی بابت خطای پزشکی شکایت می‌کنند، زنان هستند، چون بیش از مردان با بخش پزشکی سر و کار دارند (مسئولیت مراقبت و بزرگ کردن فرزندان و نگهداری از سالمندان خانواده به شکل سنتی بر عهده زنان است).
- یکی از عوامل عمده در بروز خطاهای بالینی، ساعات کار طولانی، فشار و استرس زیاد بر کادر درمانی و در نتیجه کمبود خواب و استراحت کافی است.
- تنها نیمی از پزشکان انگلستان و امریکا معترف به داشتن خطاهای پزشکی هستند؛ توجیهات این ۵۰ درصد نیز به طور نوع بیماری (بیماری به حدی وخیم بود که بیمار در نهایت طی یکسال آتی فوت می‌شد)، خستگی، مشکلات سیستم، و جایزالخطا بودن همه انسانها هستند.
- پرستاران و کادر مراقبت درمانی به طور بسیار کمی معترف به داشتن خطاهای بالینی هستند؛ گرایش آنها به انتقاد از خود با تاکید بر کاستی‌های نظام آموزشی است.
- با توجه به اینکه یکی از منابع مهم دانش برای بهبود فعالیت‌های حرفه‌ای، شناسایی خطا و استفاده از آن به عنوان دانش پیشگیری از موقعیت‌های مشابه آتی است، لازم است تدبیرهای قانونی “بدون سرزنش” برای شناسایی، طبقه‌بندی و اصلاح خطاهای بوجود آمده در فرآیندهای درمانی صورت گیرند.
Abstract
Clinical errors, whether committed by doctors, nurses or other professions allied to healthcare, remain a sensitive issue requiring open debate and policy formulation in order to reduce them.
The literature suggests that the issues underpinning errors made by healthcare professionals involve concerns about patient safety, professional disclosure, apology, litigation, compensation, processes of recording and policy development to enhance quality service.
Anecdotally, we are aware of narratives of minor errors, which may well have been covered up and remain officially undisclosed whilst the major errors resulting in damage and death to patients alarm both professionals and public with resultant litigation and compensation.
This paper attempts to unravel some of these issues by highlighting the historical nature of clinical errors and drawing parallels to contemporary times by outlining the ‘compensation culture’. We then provide an overview of what constitutes a clinical error and review the healthcare professional strategies for managing such errors.
Keywords
Apology, Clinical error, Compensation, Disclosure, Litigation, Medical error, Professional strategies.
لینک منبع پیشنهادی برای مطالعه بیشتر 
(further reading)
